روزگار، روزگار از دست دادن‌هاست؛ روزگار پدیدار شدن حفره‌هایی عمیق و بزرگ در زندگی‌‌هایمان که با هیچ کاش و حسرتی پر نمی‌شود. آدم‌های بزرگ، بزرگی را زندگی می‌کنند و ناصر تقوایی، فیلم‌ساز، عکاس و نویسنده‌ی ایرانی که در مهر ۱۴۰۴ بی‌مهر حضورش شدیم، چنین بود.
فیلم «رهایی» (۱۳۵۰) تقوایی، محصول کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که برنده‌ی شیر طلایی جشنوارهی ونیز ۱۹۷۲ شد، بهترین فیلم کوتاه جشنوارهی سانفرانسیسکو و بهترین فیلم کوتاه جشنوارهی فیلم کودک تهران بود. او در فیلم «ای ایران» (۱۳۶۸) نیز، با بازی هنرمندان سرشناس فیلم‌های کودک و نوجوان، رویکرد و توجهش را به این حوزه نشان داد.
دستاوردهای هنری و ادبی تقوایی که به قول همسرش «دشواری آزاد زیستن را برگزید»، می‌توانست بیش از این‌ها که هست، باشد، اگر تن دادن به حذف‌های فرمایشی در طبع بلندش می‌گنجید. با این وجود، یادگارهای بی‌بدیل او آن‌چنان تاثیرگذار و ماندگار و نشسته در جان و روح مردمان است، که نام تقوایی را تا ابد بر تارک هنر این سرزمین ماندگار خواهد کرد.
انجمن نویسندگان کودک و نوجوان، در دریغ و حسرت از دست دادن هنرمندی بزرگ، با مردم ایران و اهالی فرهنگ و هنر هم‌درد است و غم بزرگ این کوچ ابدی را به خانواده‌ی محترم او تسلیت می‌گوید.
